اکسترانت یک شبکه کامپیوتری است که امکان دسترسی کنترل شده از بیرون به اینترانت سازمان را فراهم می کند. در موارد خاص از اکسترانت استفاده می شود. اینها شامل روابط تجاری با کسب و کار یا B2B است. در یک رابطه B2B، یک اکسترانت به عنوان توسعه یک اینترانت سازمانی در نظر گرفته می شود که برای کاربران خارج از سازمان، شرکای تجاری، تامین کنندگان و تولیدکنندگان در محیطی جدا شده از سایر کاربران اینترانت ایجاد شده است.
این مفهوم جداسازی است که اکسترانت را از اینترانت و اینترنت متمایز می کند. برخلاف مفهوم B2B، مدل کسب و کار به مصرف کننده (B2C) وجود دارد که شامل خدمات شناخته شده از یک یا چند شرکت است که با مصرف کنندگان-مصرف کنندگان ارتباط برقرار می کنند. برای شرکای تجاری بدون هیچ گونه دسترسی به کل شبکه شرکت در دسترس هستند.
به عبارت دیگر، اگر با اینترانت آشنایی دارید، اکسترانت را می‌توان به عنوان یک اینترانت در نظر گرفت که در قلب یک محیط عمومی مانند اینترنت یا سایر رسانه‌های انتقال وجود دارد، با این تفاوت که دسترسی به عموم داده نمی‌شود. ، اما توسط مدیران شبکه برای بیش از یک شرکت مدیریت می شود. به عنوان مثال، همه شبکه های نظامی در سطوح مختلف ممکن است در یک سیستم رادیویی نظامی واحد وجود داشته باشند، اما این کانال ارتباطی هرگز به اینترنت متصل نیست. هر شبکه خصوصی که در قلب یک شبکه عمومی وجود دارد یک VPN است که در بیشتر موارد از پروتکل های امنیتی ویژه استفاده می کند.
مزایای استفاده از شبکه اکسترانت
انتقال حجم زیادی از داده ها از طریق تبادل الکترونیکی داده ها (EDI).
• اشتراک گذاری کاتالوگ محصول منحصراً برای شرکای تجاری
• همکاری با سایر شرکت ها برای تلاش برای توسعه مشترک
• توسعه و استفاده مشترک از برنامه های آموزشی با حضور سایر شرکت ها
• ایجاد دسترسی به خدمات توسط یک شرکت برای گروهی از شرکت ها، مانند اپلیکیشن بانکداری آنلاین که توسط یک شرکت به نمایندگی از بانک های طرف قرارداد اجرا می شود.
معایب استفاده از اکسترانت
• اگر پیاده سازی اکسترانت به صورت داخلی و توسط خود شرکت انجام شود، اجرا و نگهداری آن می تواند بسیار پرهزینه و پرهزینه باشد.
• اگر شبکه اکسترانت محلی برای تبادل اطلاعات ارزشمند و محرمانه باشد، اطمینان از امنیت این شبکه همواره یکی از دغدغه های موجود خواهد بود.